English
Mijn mentale en dus onzichtbare beperkingen hebben er voor gezorgd dat ik mijn school nog steeds niet af heb, soms begeleiding nodig heb en nog niet mee kan lopen met de Women’s March. Op mijn autisme wordt vaak of een stereotype geplakt of niet serieus genomen. Mijn OCD (angst/dwang stoornis) wordt al helemaal over het hoofd gezien en vrijwel niet erkent. Aan de andere kant wordt mijn zichtbare visuele beperking meestal té serieus genomen en betuttelend mee om gegaan.
Ik ga heel eerlijk zijn, ik vind het moeilijk dit openbaar te plaatsen. Wat als mensen er iets ‘slechts’ van vinden? En ik zie mezelf natuurlijk niet graag als een zielig slachtoffer.😉
De reden dat ik wel mijn mond open trek is omdat ik het inmiddels helemaal zat ben om onderschat, gestereotypeerd, genegeerd of niet serieus genomen te worden. Ik ben er klaar mee dat mensen denken te weten wat mijn beperkingen inhouden en denken te weten wat ik nodig heb of wat goed voor me is. Waarom ben ik zielig omdat ik wat slechter zie en is er geen ruimte voor mijn emoties? Waarom wordt ik benaderd in babytaal of wordt voor mij ingevuld dat ik een druk evenement niet leuk vind omdat veel mensen met autisme dat overprikkelend vinden? En waarom was mijn eetfobie die ik ooit had aanstellerij maar verdien ik enorm veel respect omdat ik ondanks mijn oogbeperking iets heel normaals of simpels doe?
Op mijn manier vecht ik voor écht gelijke kansen voor iedereen en dat mensen écht mogen zijn wie ze zijn. Want ook mensen met een beperking mogen een mening hebben. Meelopen met een mars ben ik nu nog niet klaar voor maar ik laat mij niet meer tegen houden om mijn stem te laten horen!
Mensen met een beperking, chronische ziekte of wat dan ook willen er ook gewoon mogen zijn en meedoen. Wij hebben ook een eigen wil en willen ook serieus genomen worden. Wij zijn ook mensen die recht hebben op vrijheid! Waarom is dat zo moeilijk?