EnglishAangerand worden, verkracht worden, maar niet gehoord worden. “je hebt er vast om gevraagd”, “welke kleding had je aan?”, “stel je niet zo aan, zo zijn mannen nou eenmaal en daar moeten we als vrouwen maar mee leren leven”. De lijst is eindeloos en wordt door zowel mannen als vrouwen gebezigd. Hoe fout dit is hoef ik hopelijk niet meer uit te leggen. Dat ik nu jaren later, nu ik mijn ervaringen mondjesmaat met vrienden deel en dan te horen krijg “zo erg zal het niet geweest zijn”, “ik kan me niet voorstellen dat dat echt is gebeurd” of “je zult het in je hoofd wel erger hebben gemaakt dan het echt is geweest” zou ik zelf ook graag verklaard krijgen. Dit moet toch anders kunnen? Meer eerlijk, open en menselijk? En vooral, we zouden het er niet meer over moeten hebben omdat het niet meer gebeurt. Stel je voor, dat iedereen gewoon z’n handen thuis houdt en niet zomaar neemt wat hem niet toebehoort. Klinkt normaal toch? Is het ook! Dus stop met victimshaming en luister, dat is de enige juiste weg naar een gezondere maatschappij.
En dan de zorg. Hoe vaak ik van verschillende artsen, zowel man als vrouw, al te horen heb gekregen dat ik maar moet leren leven met mijn vrouwelijke klachten zijn niet meer op twee handen te tellen. Ook de “er zijn zoveel vrouwen die hiermee te maken hebben” is een bekende. Dat dat geen redenen zijn om een doorverwijzing voor gedegen onderzoek te weigeren wist ik niet. Is ook niet zo natuurlijk. Als je als man 3 weken per maand flinke hoeveelheden bloed verliest wordt je direct doorverwezen voor onderzoek, want dat is niet normaal. Als je een baarmoeder hebt wordt het omschreven als psychosomatische klachten, krijg je een strip ijzerpillen mee tegen de bloedarmoede en wordt je hysterisch genoemd. De angst, onkunde en onwetendheid rondom het vrouwelijk lichaam en haar werking in de gezondheidszorg zijn schrijnend. Mijn verhaal is niet uniek. Vrouwgebonden problemen zijn een grote berg problemen in de zorg, op de werkvloer en in de ziektewet. Zo erg, dat ik vrouwen ken die niet eens meer naar de dokter gaan voor bepaalde problemen, omdat het antwoord toch in de trant van “niks aan te doen, leer er maar mee leven” gaat zijn. Ik (en alle vrouwen) heb recht op zorg. Maar ik kan het niet eisen, want dan ben ik hysterisch.