Ga naar de inhoud

Ervaringsverhaal van Jacquie

Jacquie zit voor een pride flag. Hen heeft roodblond haar en knipoogt naar de camera. Hen draagt een groene gebloemde jurk.

Als een arme dikke genderqueer bisexuele gehandicapte persoon ben ik enigszins gewend aan discriminatie. Ik kan geen kant op of ik ben omringd door micro agressies en macro agressies over wie ik ben. Niet altijd direct richting mij gericht maar wel richting mijn gemeenschappen. Wat mij echter opvalt is dat ik dat significant minder mee maak met mijn bisexualiteit. Niet omdat bifobie niet bestaat, het is een groot probleem zelfs binnen onze eigen queer community, maar omdat ik als gehandicapt persoon door iedereen, ook queer mensen, respectievelijk wordt ontsext. 

Deze ontsexing is ver rijkend en overlapt iedereen in de queer community, ook asexuele mensen. Want 1 punt is dat wij geen sex of relaties zouden kunnen hebben (en dat heeft niets te maken met willen of niet willen)en daarvoor onze sexualiteit er niet toe doet. Het andere punt is dat mensen er van uit gaan dat je uberhaupt niet in staat ben om te weten wat jouw sexualiteit is omdat men je automatisch ziet als een volwassen kind, niet een volwaardige volwassene. Ik ervaar datzelfde ook rond mijn sexualiteit. Het laatste punt is dat mensen ons als liefde onwaardig, als niet volwaardige partners, als niet goed genoeg. En als anderen ons niet zouden willen, wat doet onze sexualiteit er dan toe?

Dit soort denken leid tot seclusie van onze eigen gemeenschappen. Men ziet ons niet als onderdeel van wie zij denken de echte queers zijn. En daardoor zien ze dus ook geen nut in toegankelijke pride feesten, of queer clubs. De uitsluiting wordt daardoor niet alleen emotioneel maar ook fysiek.

Ik zag de queer community in mijn hoofd als de community waarin ik honderd procent mijzelf mag zijn. En al ben ik mijn niche in de community langzaam aan aan het vinden waarin dat ook zo telt, het process was tergend langzaam, deze community bevat vooral veel gehandicapte queers, en in een overgroot deel van de community ervaar ik nog steeds diezelfde uitsluiting.

Hang een pride vlag aan mijn rolstoel en rijd mij rond, neem mij mee in de community, mensen. Want noch ik en noch mijn rolstoel zijn hetero en misschien kunnen wij allemaal van elkaar leren. De queer community was voorheen altijd voor alle misfits van de wereld. Dat kan het weer zijn.

Ga naar de inhoud