English
Onze Jacquie heeft een vlammende speech geschreven over de gevaarlijke situaties waarin gehandicapte mensen terecht kunnen raken als ze een onveilige woonsituatie hebben maar nergens anders terechtkunnen. In verband met de oplopende coronabesmettingen, heeft hen de speech niet op het podium kunnen voordragen.
Hieronder is de volledige speech te lezen. Je kan de speech ook vinden op de blog van Jacquie.
Hallo mijn naam is Jacquie, ik gebruik hen/hun pronouns, en ik ben hier voor Feminists Against Ableism.
Even een waarschuwing vooraf. Ik ga in het begin van deze speech praten over mishandeling. Ik ga niet in op details maar weet dat sommige mensen zo’n waarschuwing kunnen gebruiken.
Veel van onze ervaringen als mens worden omgezet in statistieken en cijfers. Als een gemarginaliseerd persoon ken ik de berekeningen over mijn leven. Mijn kans op een baan, mijn kans op een slechte behandeling in de zorg en hoe groot de kans is dat ik door geweld wordt getroffen zijn enkele van deze cijfers. Deze cijfers vertellen hoeveel mensen samen met mij vastzitten in ontoegankelijke huizen. En ervaring vertelt mij dat wij geen enkele gehandicapte persoon kennen zonder een ontoegankelijke woonverhaal.
Waarom praat ik over die nummers? Nou. De wooncrisis komt niet alleen. Ik heb het geluk dat ik op dit moment zelf veilig is maar dit geldt lang niet voor alle gehandicapte mensen. Die eerder genoemde statistieken laten zien dat gehandicapte mensen tot wel 7x meer gevaar lopen voor vormen van geweld en mishandeling. Seksueel, relationeel of institutioneel geweld door begeleiders of verzorgers maken veel slachtoffers onder gehandicapte mensen. Gebrek aan erkenning en herkenning in maatschappij zorgt ervoor dat we er niet snel aan kunnen ontsnappen. “Er wordt voor je gezorgd, zo erg kan het niet zijn,” wordt er gezegd. Er zijn daardoor te weinig hulpinstanties voor ons, en we vallen door de mazen van het net. Daarbovenop komt dat er bijna geen toegankelijke huizen beschikbaar zijn, en door de wooncrisis de urgentieverklaring niet meer met spoed behandeld kan worden. Mensen kunnen hierdoor amper ontsnappen aan geweld, en we weten dat het resultaat daarvan niet fraai kan zijn.
Maar dit is niet de enige manier waarmee we door de mazen van het net vallen.
Gehandicapte mensen zijn bovendien ook flink vertegenwoordigd onder de mensen die geforceerd op straat leven. Grof behandeld en onderbehandeld raken wij huis en zorg kwijt.
Teveel mensen leven met 1 voet op de straat. Niet alleen gehandicapte mensen. Discriminatie en groeiende armoede houdt mensen in onzekerheid over hun huisvesting. We leven in 1 van de rijkste armste landen in de wereld, waar 60% van de armste mensen gewoon een negatief vermogen hebben. En als je dan op straat belandt, hoe ga je er dan weer uitkomen? Naar welk huis ga je in een wooncrisis?
De enige groep mensen waarvoor dakloosheid een keuze is, is de overheid die het laat gebeuren. Dit is een direct resultaat van het niet serieus nemen van de problemen in de maatschappij en het laten oplopen van crisis tot crisis. Van de afbraak van de GGZ tot de wooncrisis waarvoor we hier zijn. De wooncrisis die ook laat zien dat de afbraak van de maatschappij voor financieel gewin een bewuste keuze is.
Waar zijn de betaalbare woningen? Waar zijn de veilige plekken en huizen die thuis kunnen worden? Waarom zijn ze niet toegankelijk? Waarom laten we zoveel woonruimte leeg staan? Nee, niet alleen wordt er niet genoeg gebouwd, en al helemaal niet genoeg toegankelijk gebouwd, huizen staan leeg, worden onbetaalbare koopwoningen of geprivatiseerd. Zoveel mensen leven in armoede. Wie kan een veilig onderdak tegenwoordig nog betalen?
Ik ben een dik, gehandicapt, queer, trans mens, en elke keer wanneer ik naar private huur gluurt, zie ik daar dus echt geen uitzicht uit een moeilijke situatie, maar alleen hoe het nog erger kan. Niet alleen financieel of qua ontoegankelijkheid, maar ook gebaseerd op wie ik ben, krijg ik geen teen over de drempel. Dik, gehandicapt, queer en trans zijn kunnen allemaal leiden tot afwijzing. Discriminatie is een verdienmodel. Zijn dit de huisjesmelkers waar we zo positief over moeten zijn volgens het kapitalisme?
Met mijn marginalisaties is sociaal wonen ook niet altijd veilig, in mijn directe omgeving moet ik als non binary trans persoon tenslotte in de kast blijven, maar het probleem is hoger in de private huur. De groep mensen die voor problemen kan zorgen, bevat opeens ook je huisbaas. Zonder de benodigde bescherming die sociaal wonen biedt, wat dan?
Nee. Ik kan dat dus wel schudden. Ook onderzoek laat zien dat jouw marginalisaties leiden tot afwijzing. Ras, migrant status, handicap, gender, seksualiteit, je gewicht, jouw geloof, sekswerker zijn, al deze dingen bemoeilijken je woonsituatie en het krijgen van een huis. Het is niet alsof Nederland vrij is van vooroordelen.
Ja, het blijft de vraag. Waar gaan we met zijn allen heen zonder toegankelijke betaalbare huizen? Als alles is weg geprivatiseerd voor de bottom line? Niet de mens, maar de euro? Waar gaan we straks die huizen van betalen dan als de prijzen blijven stijgen en de inkomsten blijven dalen? Dit land faalt ons en het moet stoppen.
De wooncrisis komt niet alleen. We hebben een hoop te fixen in dit land, en niet alles is op te lossen met een woning. Maar we kunnen daar een start maken, zodat we de veiligheid en rust hebben van een thuis. Dit basisrecht is belangrijk! Iedereen heeft recht op een veilige huis zonder angst het te verliezen. Niet alleen rijke mensen. Wonen is een recht en geen luxe! Sociaal wonen moet SOCIAAL zijn. Betaalbare, toegankelijke huizen voor iedereen, NU!