Ondanks dat Hazar door omstandigheden haar speech voor Woonprotest Arnhem niet kon voordragen op het podium, delen wij de speech graag hier op onze website.
Ik ben Hazar Chaouni, voordat ik verder ga wil ik m’n steun betuigen aan de Anarchisten, Extinction Rebellion en ieder ander die te maken heeft gehad met politiegeweld bij de protesten van de afgelopen tijd. Hieraan wil ik toevoegen dat dit geweld niet daar is begonnen, dat bijvoorbeeld Kick Out Zwarte Piet hier al heel lang mee te maken krijgt en dat we deze verontwaardiging, deze energie in het vervolg hopelijk dan ook voor iedereen zullen inzetten.Ik ben dus Hazar, en ik sta hier namens het collectief Feminists Against Ableism. Wij zijn een groep mensen, allemaal met een beperking die zich inzetten voor gehandicapte mensen en strijden tegen validisme. Validisme is de discriminatie van mensen met een beperking en wij hopen daarover meer bewustzijn te creëren. Daarom wil ik ook iets zeggen over dit protest. Deze is helaas voor veel mensen met een beperking niet toegankelijk, er zijn bijvoorbeeld geen gebarentolken en er is geen ondertiteling bij de live stream. Ik ben in nauw contact geweest met de organisatoren en kan zeggen dat er geen sprake was van onwil maar dat het overmacht was. De laatste dagen is er echt nog gedaan wat ze konden. De intentie is er maar de uitwerking niet en dat is nou story of disabled life.Kijk maar naar het plein waarop jullie staan. De kinderkopjes – dat zijn die donkergrijze stenen – maken het voor mensen die een rolstoel gebruiken ontzettend lastig om naar de markt te gaan. En als deze markt al ontoegankelijk is, wat dacht je dan van de woningmarkt?Een woning die geschikt is voor het gebruiken van je rolstoel of voor je prikkelgevoeligheid? Vergeet het maar. In de buurt kunnen wonen van bepaalde voorzieningen omdat je slecht ter been bent? Vergeet het maar. Überhaupt een betaalbare woning? Vergeet het maar. Binnen Feminists Against Ableism hebben we allemaal ons wooncrisis-verhaal. Een “ik kom uit een beschermde woonvorm en word aan mij lot overgelaten door zowel die instantie als de gemeente” verhaal. Een “mijn studio is veel te klein voor mijn rolstoel” verhaal. Ik ken weinig gehandicapte mensen die wonen op een plek die bij hun beperking past.Dus een belangrijke factor in de wooncrisis voor mensen met een beperking is het feit dat er onvoldoende passende woningen zijn. Maar daar houdt het niet op. Een groot deel van de gehandicapte mensen in Nederland is arm, terwijl de huren blijven stijgen. Financieel worden wij dus ook bemoeilijkt ten opzichte van mensen zonder beperking.En dan is er nog de discriminatie. Dat je wordt verteld dat je toch echt niet zelfstandig kan wonen, dat dit voor je wordt besloten terwijl de instellingen steeds minder vaak plek hebben. Je kan geen kant op.Sinds de invoering van het VN-verdrag Handicap in 2016 is de kwaliteit van leven van gehandicapte mensen in Nederland alleen maar achteruit gegaan. Een verdrag wat onze rechten moet beschermen wordt continue geschonden. Daarom sta ik hier vandaag, om op te komen voor onze rechten.Maar als het over rechten gaat en over wonen moet het over ons allemaal gaan. Die eerder genoemde discriminatie eindigt niet bij mensen met een beperking. Het komt voor dat mensen worden geweerd uit wijken, dat verhuurders en makkelijkers niet aan hen willen huren of kopen. Trans personen, een zwart gezin, sekswerkers en vluchtelingen.. slechts enkele voorbeelden. Ik hoop dat bij de komende protesten meer achtergestelde groepen worden meegenomen zoals daklozen en woonwagenbewoners. Laten we het complete plaatje in kaart brengen zodat we deze laag voor laag kunnen slopen. Wonen is een recht, geen gunst en geen luxe en dat zou voor iedereen moeten gelden. Dank jullie wel.