English
Onze Jacquie schreef een speech voor de sit-in van TransZorgNu op 30 september 2023. De speech is hieronder te lezen:
Hoi iedereen, ik ben Jacquie. Helaas kan ik er, net zoals vorig jaar in Utrecht, niet in persoon bij zijn. Er is helaas nog steeds een pandemie gaande, zelfs al wil de overheid doen alsof dat niet zo is, en als iemand in de risicogroep zit ik nog steeds in grote lijnen in isolatie. Toch wil ik mijn stem ook laten horen!
Want we zijn weer hier. Weer een nieuwe ronde protesten. Weer een nieuwe ronde speeches. Veel is veranderd, maar weinig van de verandering is goed. De haat tegen trans mensen groeit nog steeds. De nieuwe transgenderwet is nog steeds niet behandeld en door de verkiezingen weten we nu helemaal niet wanneer deze besproken gaat worden of wat het resultaat zal zijn. En de wachtlijsten in de transzorg? Die zijn alleen maar gegroeid. Deze protesten zijn harder nodig dan tevoren!
Dit is het moment waarop ik mijn veelgebruikte statement weer eens uit mijn broekzak trek. Ontoegankelijkheid raakt niet alleen gehandicapte mensen. Validisme raakt niet alleen gehandicapte mensen. Het raakt ons allemaal. Voor trans mensen wordt ontoegankelijkheid steeds een groter onderdeel van ons leven. Door transhaat wordt het steeds moeilijker om gewoon dingen te doen in onze dagelijkse leven. Naar het toilet gaan. Kleedkamers gebruiken. Sporten! Barrières groeien steeds meer. Maar ook de problemen in de zorg, en vooral in transzorg is een vorm van ontoegankelijkheid. Wat hier gebeurt, is ontoegankelijkheid.
Zelf ben ik non-binair en medisch in de kast. Ik ben dik en gehandicapt en ik loop tegen allerlei barrières aan in de zorg. Dokters zijn geregeld zo slecht in het leveren van zorg, omdat ze niet voorbij hun vooroordelen over mijn lichaam kunnen kijken. Ze schuiven al mijn symptomen weg, of raden gewoon maar aan om af te vallen. Ze maken simpele medische situaties ongelooflijk medisch gevaarlijk voor mij. Ik kan de zorg niet vertrouwen om niet nog slechter te worden wanneer ik uit de kast kom als iemand die non-binair is. Om bepaalde vormen van zorg te ontvangen, moet ik transzorg vermijden en dat doet zeer. Ik ben als gehandicapt persoon afhankelijk van die zorg om te overleven. Ik sta stil en stilstaan voelt zo stressvol. Wat moet ik als de transzorgsituatie alleen nog maar erger wordt? Wat kan ik verwachten wanneer ik eindelijk de transzorg kan gebruiken?
Het is dus niet enkel voor mij als gehandicapt persoon dus, dat ontoegankelijkheid barrières opwerpt. Eerder dit jaar kwam mijn partner uit de kast als trans vrouw. Na een levenslang proces van zelfacceptatie was ze eindelijk klaar voor haar transitie. Wanneer je eindelijk dat moeilijke proces van zelfonderzoek hebt doorlopen tot op het punt dat je eindelijk uit de kast gekomen bent, ben je klaar voor actie. Veel mensen hebben niet door dat het transitieproces voor trans mensen zelf al lang gestart is voordat er iets medisch opgestart wordt.
Zodra ze klaar zijn voor de medische en sociale transitie, is het eerste wat trans mensen tegenkomen niet hulp, maar ontoegankelijkheid en de depressieve realisatie dat ze met veel dingen stil moeten blijven staan. Al heeft mijn partner inmiddels wel wat hulp via genderGP en een huisarts die meedenkt, zie ik het gevecht dat al de ontoegankelijkheid veroorzaakt. Ik hoef hier niet verder op in te gaan, want ik weet dat alle trans mensen hier wel snappen wat ik bedoel. Dit doet zoveel pijn. Ontoegankelijkheid doet zeer.
De wereld inrichten op een manier dat mensen niet kunnen meedoen zoals ze zijn, is een bewuste keuze. De afbraak van zorg en van transzorg die al jaren gaande is, is een keuze. Niet eraan werken om dingen te verbeteren, is een keuze. Goede zorg is de ruggengraat voor iedere mens in hun leven. Het is belangrijk voor iedereen. Mensen denken dat we om te veel vragen, maar betere zorg willen, is niet te veel vragen. We zijn er als mensen van afhankelijk. Ook al ziet de zorg voor trans mensen er soms anders uit, dit betekent niet dat het minder belangrijk is dan andere zorg. Iedere individuele zorgvraag voor iedereen in de wereld ziet er tenslotte anders uit. Het is niet te veel gevraagd dat trans mensen willen dat er beter voor ons gezorgd wordt.
En daarom zijn we weer hier. Toegankelijkheid. We willen toegankelijkheid in de transzorg. Toegankelijkheid helpt iedereen. En daarom gaan we door tot onze zorg verbeterd wordt. Niet omdat we weer een nieuw protest willen, maar omdat we dit nodig hebben. Ik kan het idee niet aan om wanneer ik eindelijk transzorg kan gebruiken, wanneer de haat en medische discriminatie uit mijn zorg verdwijnt, dat ik mogelijk sterf van ouderdom op een wachtlijst. En jullie allemaal hier hebben jullie eigen angsten en zorgen. Zorgen die niet nodig waren geweest als transzorg had gefunctioneerd zoals het zou moeten.
Ik geloof in een wereld die beter kan. Ik geloof in een zorg die beter kan. Ondanks alle haat en alle problemen die wij als trans mensen ervaren, geloven wij allemaal in een wereld die beter kan. Wat is een protest als het niet een uiting is van die hoop? Mensen denken dat er protesten zijn omdat mensen wat te klagen zoeken, maar dat betekent dat ze niet opletten. Ik hoop dat ze op gaan letten! We zijn hier, omdat we klaar zijn voor een verandering, we zijn klaar voor groei. We zijn klaar voor een gelijkwaardige wereld waarin iedereen zichzelf kan zijn. We zijn hier om de drempels weg te nemen die in de weg staan van onze visie. De drempels die in de weg staan van vooruitgang.
Dus maak transzorg menselijker! Maak transzorg toegankelijker! Maak transzorg toegankelijker! Niet later, maar nu!