EnglishDiverse leden van FAA hebben ook zo hun creatieve bezigheden die soms op internet te vinden zijn. Hieronder een willekeurige selectie van een aantal hiervan.
Toen ik bij de dokter kwam
Toen ik bij de
Dokter kwam
Voor pijn in mijn handen
En vingers in rare standen,
Zei hij:
Het komt omdat je handen te dik zijn
En te oud.
Sindsdien kijk ik naar mijn vingers
Alsof het bomen zijn met meer dan 38 ringen.
Alsof ze elk
Stuk voor stuk
Niet meer passen in de nieuwste mode
Zoals het mijn buik,
En mijn borsten,
Nooit heeft gelukt.
Dit is een fragment van een gedicht van onze Jacquie. Het hele gedicht kan je hier lezen. Op Jacquie’s blog SingularityPoetry zijn nog meer van hun gedichten te lezen.
Komt een “vrouw” bij de dokter
Er komt een “vrouw” bij de dokter. “Haar” handen doen zeer. Ze zijn gewoon dik en oud zegt de dokter. “Ze” is 36. Jaren later blijkt het artrose te zijn.
Er komt een “vrouw” bij de dokter voor allergieën. “Ze” is niet allergisch maar het komt omdat “ze” dik is en bedlegerig door haar handicap. Jaren later, veel anafylactische reacties verder wordt “ze” gediagnosticeerd met grote hoeveelheid allergieën en bevestigd dat “ze” potentieel MCAS heeft.
Er komt een “vrouw” bij de dokter en “haar” wordt verteld keer op keer op keer op keer op keer dat het tussen de oren zit en fysiek niets er is tot na veel aandringen de testen anders zeggen.
Er komt een “vrouw” bij de dokter en “ze” wordt niet serieus genomen dus komt “ze” steeds minder bij de dokter en beland “ze” in het ziekenhuis.
Wanneer je identiteit meerdere marginalisaties ken kunnen onderdelen van jouw identiteit als persoon andere onderdelen in de weg zitten.Dit is vooral wanneer je in situaties komt waarin je gediscrimineerd kan worden. Zoals in de zorg. Niet gemarginaliseerde mensen en/of mensen die weinig in de aanraking komen met zorg verwachten dat de zorg een neutraal iets is waar maatschappelijke vooroordelen buiten de deur worden gehouden. Dit is ver van waar. Niet alleen worden bepaalde vooroordelen aangeleerd. Medici zijn mensen die zich voortbewegen in de maatschappij en in de meningen van de maatschappij en zij brengen hun complete mens zijn, niet alleen hun dokter zijn mee aan de tafel.
Aan de andere kant van de tafel zit ik. Ik ben nonbinary, in een lichaam dat door meesten wordt bestempeld als vrouw, bisexueel, dik, arm en en psychisch en fysiek gehandicapt door chronische aandoeningen. Ik ben meervoudig gemarginaliseerd maar de dingen die de dokter ziet wanneer ik daar ben is een lichaam die zij identificeren als vrouw, mijn gewicht en mijn gehandicapt zijn, en daarnaast mijn witte huid. Want ook mijn witte privilege zit in die kamer.
Een dokter luistert niet alleen naar de symptomen maar neemt ook beslissingen aan de hand van wat hen ziet, ervaringen met jou in het verleden en de conclusies die hen er uit trekt, conclusies die ook getrokken worden aan de hand van wie er voor hen ziet. Soms is dat goed, bij een vrouw is iets mogelijk sneller dit of dat, en bij een man zus of zo. En soms is dat slecht wanneer er desastreuze dingen worden gemist omdat je een besluit neemt op een vooroordeel. Of medisch beleid gevormd worden op vooroordelen. (Denk aan de verschillen tussen hartaanvallen bij cis mannen en cis vrouwen.)
Dit is een fragment van de blogpost van Jacquie. De hele blogpost is hier te lezen. Lees andere van Jacquie’s blogposts op SlaapkamerActivisme.
Speech van Jacquie over transzorg
Trigger warning voor transhaat
Laten we beginnen. Persoonlijk beginnen. Mijn dikke gehandicapte nonbinary lijf heeft namelijk cup K tieten. K, van Klooooote wat zwaar. K van Kuchh ik stik mijzelf wanneer ik lig. Wat vaak is, want ik ben voornamelijk bedlegerig. K van kan niet om ze heen. K van Kon ik ze maar er vanaf halen. Ik wil ze echt niet meer. Ze zijn leuk om af en toe tegen elkaar aan te slaan of grapjes mee te maken maar daar houd het mee op. Ze maken mij vaak dysforisch en ze hebben geen doel op mijn lijf. Ik wil dat het de K wordt van Koos Tietloos. Maar daar heb ik transzorg voor nodig, maar dat staat nu net niet in mijn nabij genoege toekomst. Nee voor die zorg staan er flinke barrières in mijn weg.
In 2021 heb ik een blog gepubliceerd op mijn blog, met de titel: Komt een vrouw bij de dokter. Deze blog is veel te lang voor deze speech maar het probleem bestaat nog steeds. Ik zit medisch in de kast, omdat uit de kast komen als trans mijn zorg in gevaar gaat brengen. De combinatie van mijn dik zijn, mijn fysieke en psychische handicaps en dat de dokters mij lezen als vrouw zorgt er dus voor dat de dokters mij vethaat, en validisme, en misogyny bieden ipv behandeling.
Nog steeds ben ik dagelijks in gevecht met dokters over van alles en nog wat. Afwijkende bloedwaarden worden opzij geschoven. Dingen komen vast door mijn gewicht. Het komt vast door mijn bestaande aandoeningen en ik weet niet waar ik het over hebt als ik zeg dat het niet zo is. Het zit vast tussen mijn oren. Ik kan eeuwen door gaan. Maar elke diagnose, elke behandeling was een gevecht om het af te dwingen. En doordat mijn partner en ik op een plek wonen die heel rechts georiënteerd is, weet je daarnaast dat als je aangeeft trans te zijn, dokters je al helemaal niet gaan behandelen.
De dokters geven mij dus veel minder zorg dan ik nodig heb en van dat beetje dat ik wel krijg ben ik afhankelijk. Om dat in stand te houden, moet ik sommige dingen die ik wel nodig heb, toch laten vallen. Transzorg valt daaronder. Zodra mijn huisarts iets weet ben ik de pineut. Nu staan we al even op de wachtlijst om te verhuizen. Dichter bij Utrecht om precies te zijn. Maar met de wooncrisis weet niemand hoe lang het gaat duren voor er iets gebeurt en ik sta al 7 jaar zeer laag op die lijst.
Dit is het begin van de speech voor de transzorgdemonstratie, geschreven door onze Jacquie. De hele speech is hier te lezen. en andere van Jacquie’s stukken zijn te vinden op hun profiel.